کمی هم از دخترک بنویسم بلکه حالم عوض شود ...
دخترک حالا یک سال و نیمه است .... شیرین زبان و خوش رقص است! خوب می رقصد ...
حرف زدنش فعلا دو کلمه ای است ... کمابیش انگلیسی حرف می زند... کارتون های انگلیسی می بیند ...
پر است از هیجان...
خوش خنده است ....
آن حال بد دوران نوزادی اش را ندار که پر بود از گریه و بی قراری و بی خوابی !
یک هفته ای میشود که در اتاق خودش و تخت خودش می خوابد! گهگاه یکی دو بار بیدار می شود تا می بیند که من نیستم ابتدا یکبار با لحنی آغشته به نگرانی می گوید مامانی و اگر صدا و تصویری از من نداشته باشد بار دوم صدایش توامان جیغ و گریه است ....
ظهر ها به همین منوال توی تخت و اتاق خودش می خوابد.
هراس دارم از وابسته شدنش به من که بی من نتواند اموراتش را بگذراند،نتواند به سر ببرد ... این جدت کردن اتاق که به نظرم دیر هم اتفاق افتاد اصلی ترین دلیلش همین بود که وابسته نشود،که از تنهایی و تاریکی نترسد،شبیه من نشود!!
دخترک تو دل بروست،هرکسی که می بیندش قربان صدقه اش می رود، توی خیابان،در رستوران، فروشگاه ...هر جا که باشیم در مسیر هر کس که باشد طرف از ته دل قربان صدقه اش می رود ...
پدرش را ددی صدا می زند.عاشق ددی ست. مواقعی که پوشکش را باید تعویض کنم و او نمی خواهد تن بدهد به این کار و از من اصرار و از او تقلا و جیغ و گریه،میان گریه هایش ددی را صدا می زند که بیایید به کمکش ...
اما موقع ترس و تنهایی مرا صدا می زند.
مامی را مامانجون صدا می زند و پدر و مادر همسرجان را بابایی و مامانی. مرا هم مامانی که در تلاشم مامی صدایم بزند....
خوش خوراک است
شاد است
دوست داشتنی است...
نگاهش که می کنم باور نمی کنم دختر من است که اینطور قد کشیده و بزرگ شده ...
هنوز موقع شیر خوردن دستهایم را نوازش می کند!
موهایم را رنگ کرده بودم،سشوار کشیده بودم تا مرا دید ماتش برد،نشست کنارم موهایم را نوازش کرد... فهمیده بود تغییر را! گفتم زیباست گفت اوهوم!
- گاهی سرش داد زده ام ... گاهی زده ام روی دستش ... گاهی هلش داده ام توی اتاقش و گفته ام بیرون نمی آی از اتاقت که نبینمت...
چند باری جلوی چشمهاش خودم را زده ام...
حالا او هم عصبی می شود ... خودش را می زند!
ابن اعتراف حقیرانه ای است به عدم توانایی من در تربیت دخترم و اینکه نتوانسته ام ماثر خوبی باشم!