سر درگم بی دل

به پیشنهاد خواهر کوچیکه وقت مشاوره می کیرم..

مشاور رو هم خود خواهر کوچیکه معرفی می کنه.. یه دختره شصت و هفتیه فک کنم! که سالها پیش ازدواج کرده و ساکن تهرانه گاهی یه سر میاد اینجا ...

طرف اومد خونم و تقریبا سه ساعت برام  حرف زد! تمام این سه ساعت پر انرژی بود و خسته نشد! ...

می گفت من روانکاوی مردمک چشم می کنم! یه سری چیزا رو مثل ماه و فصل تولدم و نیمه چندم ماه بودن و یه سری از خصلت های اخلاقیم رو می گفت از این طریق تشخیص داده که اغلب درست بودن!!

خیلی کوتاه بهم فرصت داد حرف بزنم که به شرح کوتاهی از زندگیم اکتفا کردم ...

بعد کلی به من آلارم داد که ممکنه همسرت رو از دست بدی چون رهاش کردی و چسبیدی به خانوادت که حتی تو این شرایط درکت نمی کنن! همه ذهن و انرژیت برای کار بیرون از منزل و رسیدگی به ایرادات و مشکلات خونه پدر و مادرت می گذره و همسرت در اولویت چندمه توئه و این رو فهمیده و اونم فعلا چون در این شرایطی هستی کاری به کارت نداره ...

گفت اگه ترکت کرد و رفت ناراحت نشو و بهش حق بده ...

گفت مادرم آسیب زیاد دیده تو زندگی مشترکش و الان 57 سالشه اما تو به جرأت می گم یه پیر زن شصت ساله هستی!

گفت تو حتی یه برنامه غذایی مشخص برای فردا یا دو روز بعدت نداری.. غذا نمی پزی .. به خودت نمی رسی... غمگین و افسرده و سردی ... به چیت باید پات بمونه؟!

گفت به خاطر اینکه کارش شیفت چرخشیه شصت درصد استرس و اضطراب داره به صورت خودکار، دوست داره میاد خونه خانومش نرمال باشه، فضا سرد و عبوس نباشه اما با تو روبرو می شه که هیچ اثری از انرژی و شادی درت نیست...

گفت داری با انجام دادن یه کار بیهوده چندین و چند آسیب به خودت، فرزندت و همسرت وارد می کنی ... گفت حتی به پدر و مادرت هم آسیب زدی.. اونا رو پر توقع کردی! انقدر توقعاتشون زیاده که تو رو درک نمی کنن که بیست روز دیگه زایمان داری اینجور وسط جنگ و دعواشون تو پرپر نشی ... که بهت بگن دختر جان با این همه فاصله مکانی تو این روزای آخر نمی خواد بیای به ما برسی ... یا حتی سر بزنی ...

گفت تو داری زندگی بی نهایت داغون پدر و مادرت رو میاری تو خونه خودت! خودت مادرتی و فردا دخترت می شه تو.. یه جایی ببر این ریشه خراب رو.. بذار از یه جای دیگه نهالش سر بزنه.. خودت رو دوست داشته باش.. دلسوزی بیجا برای کسی انجام نده ... توقعم نداشته باش کسی برات کاری کنه.

می گفت ببین همسرت از ساعت سه رفته سرکار تا دوازده شب؛ تو یک زن پا به ماه تنها هستی تمام این مدت .. حتی یک تماس نمی گیره حالت را بپرسه! این نشونه خوبی نیست! تو رو کنار گذاشته ...

به حرفاش فکر کردم.. همه حرفاش درست بود... اما من تو منجلاب اون زندگی فرو رفتم!...

دیشب حین خریدهام یه سر رفتم به بابا بزنم.. مامی که نیست و خونه سرد و بی روحه! بابا هم داغون تر از همیشه از نظر جسمی و از نظر اخلاقی دیگه زده به سیم آخر ... یه حرفایی می زنه که به قول خواهر1 شکمت می خواد پاره بشه بس که حرفاش ناحق و زوره!

کلی باز باهاش بحث کردم.. انگار نه اون حرف ما رو می فهمه نه ما حرف اون رو ... صدام رفت بالا...

از یه طرف حرفاش آزارم می ده.. از یه طرف دلم براش کبابه.. این احساسات متناقص داره دیوونم می کنه!

یه کارگر گرفتیم که جوان باشه و بتونه داروهای بابا رو به موقع بده ، اتفاقی افتاد بتونه سریع با یکی از ماها تماس بگیره و پخت و پز کنه و به بابا و خونه برسه.. از صبح ساعت هشت میاد تا پنج عصر یکی از خواهرها هم شیفتی از صبح می ره تا نزدیک ظهر که به بابا برسه، ظهر می ره خونش که به شوهر و بچه هاش برسه باز عصر از ساعت شش میاد تا ده شب که انسولین بزنه و ... خدمتکار قبلی مامی هم از ساعت شش عصر میاد تا هفت صبح هست که ما شب رو بریم سر مرگمون رو بذاریم خونه خودمون!

با این حال که هم خدمتکار داره و هم یکی از ماها نوبتی اونجاییم، بابا گلایه داره که من رو تنها گذاشتین! دیشب به خواهر1 گفته نیوشا نمی یاد! خواهرم گفته دست از سر اون بردارید اون با اون شکمش دیگه نمی تونه بیاد.. بابا هم گفته نمی خواد بیاد کار کنه که، راه که می تونه بره بیاد یه سر بزنه! هر چی هم توضیح می دیم که هر کسی سر شیفتش می یاد و روزای دیگه شاید نتونه هر روز بیاد اما فایده نداره ...

دکترش گفته میوه اصلا نباید بخوره.. حالا می گه شماها شمر هستید به من میوه نمی دید!

این وسط مامی بازنده ست! بابا که خونست با دو تا کارگر و غذای گرم! و رسیدگی ما و پرستاری که میاد دو بار در روز تا پانسمان رو عوض کنه .. اما مامی چی؟!!!

تصمیم گرفتم به مشاور بگم.. حرفای شما کاملا درست و به جاست اما ریشه های این زندگی داره من رو خفه می کنه تا سلول های مغزم نفوذ کرده و راه تفکرم رو بسته ... نمی تونم تغییر کنم! نمی تونم درگیر اون زندگی نشم...

- باید امروز عصر برم مشهد برای آخرین بار دکترم معاینه ام کنه و نامه بیمارستان رو بده و اگر خدا بخواد بهم لطف کنه ده هروز زودتر برام مرخصی زایمانم رو بنویسه... به شوهرخانوم دکتر گفته بودم که همراهم بیاید مشهد. چون آدم با دل و حوصله ای ست و آرامش دارد و بودنش در کنار من در این شرایطی که من دارم خیلی خوب است. مخصوصا اگر همسرجان راننده باشد و خیابان ها را هم که بلد نیست و ....

خلاصه به همسرجان دیشب گفتم که فردا ساعت 5 عصرباید مشهد باشیم.. گفت من نمی تونم بیام چون صبح تا عصر باید برم سر ساختمون (می رن با شرکا سر ساختمون به بنا کمک می کنن- در واقع کارگری می کنن یه جورایی) و اینکه شیف شب هستم و .... گفتم باشه با شوهر خانوم دکتر و مامی می ریم. مامی رو هم برای دستش و کمر دردش می برم دکتر.

صبح با خودم فکر می کردم چقدر راحت از این که همراه من باشد شانه خالی می کند! درست مثل من که این همه روزها و ماه ها از بودنم شانه خالی کرده ام!

با خودم به این بی مهری و بی توجهی فکر می کنم.. باز بعد یکی دیگر از درونم یادآور می شود که برایت آناناس می خرد.. بادام می خرد و مغز می کند .. گردو مغز می کند.. نهارت را می پزد .. هر کاری از دستش بر بیاید می کند لابد می خواهدخانه را قبل از موعد زایمانت تمام کند که بعدش کنار تو باشد پس یک روز را هم از دست نمی دهد!

می شود با این ها خر شد نه؟!