مرده متحرک

می رسم به خونه... بوی خوشمزه ای به مشامم می رسه! بله، همسرجان گوجه بادمجان پخته.. سفره را آماده کرده...

تا لباس از تن می کنم به دور و بر خونه که نگاه می کنم می بینم ظرف ها را شسته... میوه خریده و شسته .. غذا هم پخته... کلی برای من کدبانوگری کرده بی هیچ منتی!

حتی نمی ذاره سفره رو جمع کنم و می گه تو برو بخواب...

دو ساعتی می خوابم و بعد لباس می پوشم که برم برای خرید مایحتاج خونه مامان و بابا....

من رو می رسونه خونه خانوم دکتر و خودش می ره. ساعت یازده و نیم شب خونه خانوم دکتر می بینمش و بعد می ریم خونه خودمون.

به این بیست و چهار ساعتم نگاه می کنم... شش صبح بیدار شدم تا ساعت هفت برسم سر کارم... نزدیک ساعت سه بعد از ظهر می رسم خونه و دو ساعتی می خوابم و دوباره شش عصر می رم بیرون و داوزده شب می رسم خونه و می خوابم! بدون توانی یا میلی برای خوردن شام و قرص ها و .....!حتی یادم می ره آمپول ویتامین ب رو بزنم که دکترم دوهفته پیش تجویز کرده بود! در جواب همسرجان که پرسید آمپول زدی دروغ گفتم که آره! ترسیدم به این حالم که نه به فکر خودم هستم نه کودک درونم تأسف بخوره!

حالا دوباره یک بیست و چهار ساعت دیگه و من و این همه خستگی روحی  و جسمی و دلی که مرده ست...

با خودم فکر می کنم اگر دردهای خاصی را که الان دارم نداشتم، اگر درست راه می رفتم و عادی، با این همه گرفتاری حتی یک درصد هم به ذهنم نمی رسید که باردارم! حالا فقط این درهای زیر شکمی و بعضی تغییرات ظاهری گاهی یادآورم می شوند که هی تو بارداری ها! حواست هست؟!